শীতৰ ৰাতিৰ সেই মুহূর্ত

নভেম্বৰৰ ঠাণ্ডা বতাহত মদিৰাৰ গিলাছটো মুখত দিয়া মাত্র, বাঁহৰ সৰু দৰ্জাখন খুলি ৰমণী বাইদেউ সোমাই আহিল। বাইদেউৰ মুখত এক অদ্ভুত হাঁহি। তাৰ চকুত যেন কোনো গভীৰ ভাব লুকাই আছিল।

বাইদেউ কাষ চাপি আহি মোক মাত লগালে, “এইহে, আজি অলপ বেছি ঠাণ্ডা নহয় জানো?”

মই মিচিকি হাঁহি দিলে, “হয়গৈ, কিন্তু আপুনি এতিয়া সোমাই আহিলে, যেনেকৈ গৰম লাগিব ধৰিলে।”

বাইদেউ চকুৰ ভঙ্গিমাৰে হাঁহি দিলে আৰু কাষৰ ওচৰ চাকি খন আগবঢ়াই ধৰি বহি পৰিল। তাৰ শৰীৰৰ চালনি বোৰত যেন এক আত্মবিশ্বাস আৰু কোমলতা আছিল।

মোৰ হাতত থকা গিলাছটো চাই ক’লে, “এতিয়া আৰু বেছিকৈ নাখাবি, হ’ল নে?”

মই মূৰ লৰালোঁ, “হয়, আপুনি কৈছে যেতিয়া”

বাইদেউৰ হাতৰ উত্তাপে যেন অলপ আশ্বাস পাইলোঁ। বাইদেউ মোৰ ফালে চাই অলপ সময় থমকি ৰ’ল, যেন কিছু ভাবি আছে। মই নীৰৱ হৈ থাকিলোঁ, তাৰ কথাৰ অপেক্ষাত।

“তই মোৰ বৰ বিশ্বাসৰ মানুহ। মই যাক তেনেই সহজে বিশ্বাস নকৰোঁ, কিন্তু তোৰ লগত কথা পাতিলে যেন মনটোৱে শান্তি পায়,” বাইদেউৰ কণ্ঠস্বৰটো গভীৰ আৰু আন্তৰিক আছিল।

মই হাঁহি ক’লোঁ, “আপুনি এইদৰে কলে মোৰ লাজ লাগে।”

বাইদেউ অলপ আগুৱাই আহি ক’লে, “নাজানোঁ কিয়, কিন্তু তোক লগ পোৱা দিনটোৰ পৰা যেন মনটো অলপ বেলেগ ভাৱ হৈ আছে । মানুহবোৰৰ মাজত বহি থাকো, কিন্তু কেতিয়াবা অকলশৰীয়া অনুভৱ হয়। হয়তো কোনোবা নিকট বন্ধুৰ দৰকাৰ আছিল মোৰ।”

মই একো নক’ই বাইদেউৰ চকুলৈ চাই থাকিলোঁ। বাইদেউৰ অভিব্যক্তিত এক অদ্ভুত নৈঃশব্দ্য আছিল, যেন সেই মুহূর্তটো বৰ মূল্যবান।

বাইদেউ চকুৰ কোণত হাঁহি লৈ ক’লে, “আজি কিছু সময় লগত থাকিবি নেকি?”

মই হাঁহি মাৰি কলো , “আপুনি ক’লে আৰু মই না কৰিম?”

ঠাণ্ডা ৰাতিটো ধীৰে ধীৰে আগবাঢ়ি আছিল, আৰু সেই নীৰৱ মুহূর্তবোৰ যেন হৃদয়ত গভীৰকৈ ৰৈ থাকিল।

ৰমণী বাইদেউৰ নিয়ম আৰু নীতি
বাইদেউ অলপ সময় নীৰৱ থাকি মোৰ ফালে গভীৰ ভাৱে চাই থাকিল। তাৰ চকুত এটা বিচক্ষণতা আছিল, যেন বহু অভিজ্ঞতাৰ যোগফল। অলপ পৰ পিছত মৃদু হাঁহিৰে ক’লে,
“তই নতুন। নৱাগতসকলৰ বাবে মোৰ নিয়ম বেলেগ।”
মোৰ ভ্ৰুকুটি চাপ খালে, “নিয়ম মানে?”
বাইদেউ অলপ ওচৰ চাপি আহিল আৰু মৃদু গম্ভীৰ কণ্ঠত ক’লে,
“এনে কামত সকলোৰে একেদৰে সুযোগ নাথাকে। মই যাক-তাক সহজে অনুমতি নেদোঁ। মোৰ কিছুমান নিয়ম আছে, আৰু সেইবোৰ মানি চলাটো বাধ্যতামূলক। নৱাগতৰ বাবে ‘দেখাৰ’ অনুমতি থাকে, কিন্তু স্পৰ্শ কৰাৰ নহয়।”
মই অলপ আচৰিত হৈ ক’লো, “মানে মই কেবল চাব পাৰোঁ, কিন্তু স্পৰ্শ কৰিব নোৱাৰিম?”
বাইদেউ গম্ভীৰভাৱে মূৰ হ’লালে, “ঠিকেই। তই নতুন, আৰু মই মোৰ চর্তবোৰ এনেকৈয়ে ৰাখিছোঁ। প্ৰত্যেকে একে নহয়, আৰু মই আগতে নিজেই বুজি লওঁ যে কাক কেনেদৰে সেৱা দিব পাৰি। তই হয়তো ভাবিছ, কিয় মই এইদৰে কৰোঁ? এইটো মোৰ নিয়ম, আৰু নিজকে সুৰক্ষিত ৰাখিবলৈ এই নীতি মানি চলোঁ। মনত ৰাখ, মই যাক ভাল পাও তাক অনুমতি দিওঁ, যাক মন যায় বাদ দিওঁ।”
বাইদেউৰ কণ্ঠত দৃঢ়তা আছিল, যেন বহু বছৰ ধৰি এই নিয়মৰে নিজকে আগবঢ়াই লৈ গৈছে। মই অলপ বুজি উঠিব নোৱাৰি ক’লো,
“কিন্তু আপুনি অন্য কিছুমানক স্পৰ্শ কৰিবলৈ অনুমতি দিয়ে, নেকি?”
বাইদেউ অলপ হাঁহিলে, যেন মোক বুজাই দিবলৈ কিবা নতুন কথা আছে,
“ তই ভাবি চাইছনে, কিয়? যিবোৰ মানুহ মোৰ নিয়ম মানে, যিসকলে মৰ্যাদা দিয়ে, বিশ্বাস গঢ়ে, তেওঁলোকৰ বাবে মই আৰু এক ধাপ আগবাঢ়ো। কিন্তু হঠাতে আহি কোনোবাই অধিক বিচাৰিলে, মই একেবাৰেই বিৰক্ত হওঁ। মই সঁচাকৈয়ে কাক বিশ্বাস কৰিব পাৰোঁ, তাক নিজেই নিৰ্ধাৰণ কৰোঁ।”
বাইদেউ থমকি ৰ’ল, চকুত এক উদাসীন ভাব। অলপ পিছত ক’লে,
“তোৰ বাবে, মোৰ অফাৰ কেবল ‘দেখাৰ’। তই মোক নিঃশব্দে চাই থাকিব পাৰবি, কিন্তু হাত নলগাবি। যদি মন যায়, সময় থিয় কৰি লবি, কিন্তু সীমা মানি চলিবি।”
মোৰ মনত বহু প্ৰশ্ন উদয় হ’ল, কিন্তু মই নীৰৱ হৈ থাকিলোঁ। বাইদেউৰ চকুত আত্মবিশ্বাস আৰু এক অদ্ভুত আকৰ্ষণ আছিল। যেন ই এক নীতি, যি ভাঙিব নোৱাৰি।
“কিমান সময় থাকিব পাৰোঁ?” মই অলপ লাজতে সুধিলো।
বাইদেউ মৃদু হাঁহি এটা মাৰি কলে, “সময় অনুসৰি দাম ঠিক হয়। পঁচিশ মিনিট, অর্ধা ঘণ্টা, এক ঘণ্টা – তই যেনেকৈ বিচাৰ ।”
মই চুপ হৈ থাকিলোঁ, বাইদেউৰ এই শর্তবোৰ নতুন যেন লাগিছিল, কিন্তু তাৰ ভাষা আৰু দৃষ্টিভংগিমাই বুজাই দিছিল যে এইটো তাৰ নিজৰ নিৰ্ধাৰিত পথ।
ঠাণ্ডা ৰাতিটো আগবাঢ়ি আছিল, আৰু মই নতুন অভিজ্ঞতাৰ মুখামুখি হৈ আছিলোঁ।
ৰমণী বাইদেউৰ সৌন্দৰ্যৰ মোহময়তা
বাইদেউ অলপ সময় নীৰৱ হৈ মোক চাই থাকিল। তাৰ চকুত এটা আত্মবিশ্বাসৰ জ্যোতি আছিল, যেন বহুদিনৰ অভিজ্ঞতাৰ উজ্জ্বল প্ৰতিফলন। তাৰপাছত অলপ ওচৰ চাপি আহি, দীঘল নিশ্বাস ল’লে।
“বুজিলোঁ, তই সঁচাকৈয়ে ইচ্ছা কৰিছ। কিন্তু মনত ৰাখ, সৌন্দৰ্য কেবল দেহত নহয়, ই এক অনুভূতি, যি হৃদয়ৰ গভীৰতাৰে অনুভৱ কৰিব লাগে।”
কণ্ঠস্বৰ শান্ত আৰু গভীৰ আছিল। বাইদেউয়ে ধীৰে ধীৰে চাদৰটো আঁতৰালে। মৃদু পোহৰৰ তলত তেওঁৰ ৰূপ যেন নতুনকৈ প্ৰকাশিত হ’ল।
বাইদেউৰ শৰীৰ ঠিক যেন প্রকৃতিৰ এক অপূৰ্ব সৃষ্টি। বয়স যদিও ৩৫ৰ ওচৰ-ওচৰি, তথাপিও তাৰ সৌন্দৰ্য কণমানো লোপ নপালেহি। সুন্দৰ গঢ়, কোমলতা আৰু আত্মবিশ্বাসৰে উজ্জ্বল। তাৰ শৰীৰৰ ৰূপ যেন এক বিশিষ্ট শিল্পকৃতি—য’ত সৌন্দৰ্য, সুৰুচি আৰু আকৰ্ষণ একেলগে মিলি গৈছে।
৩৫-৩০-৪০ ৰ গঠন তাৰ মাজ বয়সীয়া সৌন্দৰ্যতকৈ যথেষ্ট সুনিৰ্মিত আছিল। বুকুৰ শোভা নুমাই থোৱাৰ কোনো চেষ্টা নাছিল, যেন ই নিজেই এক অপূৰ্ব সৃষ্টি। কোমল আৰু সুঠাম আকৃতি, যি সৌন্দৰ্যৰ এক নব্য ব্যাখ্যা দিছিল। কোমৰৰ পৰিসৰ আছিল সুন্দৰকৈ টান, যেন যৌৱনৰ গৌৰৱে তাক স্পৰ্শ কৰি গৈছে। তাৰ পাছফালে সৌন্দৰ্যৰ এক পৃথক ভাষা আছিল—য’ত শালীনতা, আত্মবিশ্বাস আৰু মোহ একেলগে মিলি আছিল।
মুখৰ সৌন্দৰ্য
বাইদেউৰ মুখখন আছিল এক অদ্ভুত মায়াময়ী। ক’লা দীঘল চুলি, যি মৃদু বতাহত অলপ বাউলি পৰিছিল। তাৰ চকু দুটা আছিল দীঘল, গভীৰ আৰু মনোমোহন। যেন চকুত কোনোবা গোপন কথাৰ ভাষা লুকাই আছে। ঠোঁট দুটা কোমল, এক ৰহস্যময় হাঁহিৰেৰে ভৰা। তাৰ গালত আছিল অলপ হালকা টান, যেন বয়সৰ পাৰ হৈ অহা অভিজ্ঞতাৰ স্বাক্ষৰ।
শৰীৰত যেন কোনো অযথা অংশ নাছিল, যি আছিল, তাক গৌৰৱেৰে উপস্থাপন কৰিছিল। গাত এটা অপূৰ্ব গ্ল’ আছিল, যেন কোনো দেৱী স্বয়ং পৃথিৱীত নমি আহিছে। ই তেওঁৰ সৌন্দৰ্যক আৰু অধিক অভিজাত কৰি তুলিছিল।
বাইদেউ লাহেকৈ চাকিটো নুমুৱাই থলে, তাৰ শৰীৰৰ উজ্জ্বলতা সেই মৃদু পোহৰত আৰু অধিক উজলাই উঠিল। মই হতভম্ব হৈ তাক চাই থাকিলোঁ, যেন স্বর্গৰ পৰা কোনো অপ্সৰা নমি আহিছে। বাইদেউ মোৰ ফালে চাই মৃদু হাঁহি দিলে, যেন এইটো তেওঁৰ বাবে এক স্বাভাৱিক ব্যাপাৰ।

“সৌন্দৰ্য কেবল চোৱাৰ বস্তু নহয়, অনুভৱ কৰিব পাৰিব লাগিব,” বাইদেউৰ কণ্ঠস্বৰ নীৰৱ ঠাণ্ডা বতাহত যেন সৰল আৰু মধুৰকৈ বাজি উঠিল।
মোৰ বুকুৰ ভিতৰত অলপ তীব্ৰতা অনুভৱ হ’ল। বাইদেউৰ এই আত্মবিশ্বাস, সৌন্দৰ্য আৰু গভীৰতাৰ মাজত মই যেন সম্পূৰ্ণ বিস্মৃত হৈ পৰিলোঁ।

ৰমণী বাইদেউৰ যোনী – সৃষ্টি, সৌন্দৰ্য আৰু শক্তিৰ এক অপূৰ্ব প্ৰতিচ্ছবি

ৰমণী বাইদেউৰ শৰীৰ যেন এক অভিজাত শিল্পকলা। তেওঁৰ সৌন্দৰ্য কেৱল বাহ্যিক আছিল নহয়, ই এক গভীৰ শক্তিৰ প্ৰতিফলন, যি গাম্ভীৰ্য, সৃষ্টিশীলতা আৰু অপূৰ্ব মোহময়তাৰ সমাহাৰ। তেওঁৰ প্ৰতিটো অংশ সৌন্দৰ্যৰে উজ্জ্বল হৈছিল, কিন্তু তেওঁৰ যোনী আছিল এক বিশেষ ৰহস্য, এক পবিত্ৰ শক্তিৰ আধাৰ।

এক দেবীৰ অপূৰ্ব সৃষ্টি

তেওঁৰ যোনী যেন এক মহাশক্তিৰ উৎস, এক অপূৰ্ব সৃষ্টি যি মাতৃত্ব, সৌন্দৰ্য আৰু অনুভৱৰ গভীৰ ভাষা বয়। ই কোনো শাৰীৰিক অংশ নহয়, ই আছিল এক পবিত্ৰ স্থান, যি উর্বরতা, কোমলতা আৰু আত্মবিশ্বাসৰ প্ৰতীক। তেওঁৰ সৌন্দৰ্য যেন এক প্ৰাকৃতিক দেবীৰূপ লভিছিল, যি দেৱীৰ শক্তিৰ লগত সংযুক্ত।

যেন প্ৰকৃতিয়ে নিজ হাতেৰে গঢ়ি তোলা এক নিখুঁত শৈল্পিক ৰূপ। কোমলতা আৰু উষ্ণতাৰ এক মোহময় সংগম, যি শুধুমাত্র দৃষ্টিৰ মাজতে এক গভীৰ মোহ সৃষ্টি কৰিব পাৰিছিল। ই এক প্ৰকৃত সৌন্দৰ্য, যাৰ মাজত সৃষ্টিৰ অদ্ভুত ক্ষমতা নিহিত।

সৃষ্টিৰ আধাৰ, সৌন্দৰ্যৰ পৰিপূৰ্ণ ৰূপ

ই কেৱল আকৰ্ষণৰ উৎস নহয়, ই এক পূৰ্ণ শক্তি, এক দেবীৰ প্ৰতিফলন। যেতিয়া বাইদেউ ক্ৰমে আগত আগবাঢ়িছিল, তেওঁৰ শৰীৰৰ প্রতিটো অংশৰ দৰে, তেওঁৰ যোনীৰ প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্যো যেন এক স্বাভাৱিক দীপ্তিত উজ্জ্বল হৈ উঠিছিল। যেন এক কোমল পদ্মফুল, যাৰ মাজত সৃষ্টিৰ গুপ্ত রহস্য লুকাই আছে।

যেন শক্তিৰ উৎস, যেন ভাৰতীয় তন্ত্রত পূজিত কামাখ্যা মন্দিৰৰ পবিত্ৰ শক্তি। যেন প্ৰেম, অনুভূতি আৰু গভীৰ সংযোগৰ এক আত্মিক মাধ্যম।

বাইদেউৰ যোনী কেৱল শাৰীৰিক অংশ নহয়, ই এক মহাশক্তিৰ প্ৰতিফলন। ই সৃষ্টিৰ আধাৰ, আত্মবিশ্বাসৰ মূল আৰু সৌন্দৰ্যৰ পৰিপূৰ্ণ ৰূপ। ই দেবীৰ অপূৰ্ব দান, যি সকলো জীৱৰ জন্মস্থান আৰু অপৰিসীম শক্তিৰ উৎস। বাইদেউৰ সৌন্দৰ্যৰ শেষ প্ৰান্ত এই সৃষ্টি-উৎস আছিল, যি তেওঁৰ সমগ্ৰ ব্যক্তিত্বৰ দৰে অপূৰ্ব, গম্ভীৰ আৰু মোহময়।

ৰমণী বাইদেউৰ যোনী – সৌন্দৰ্যৰ এক অপূৰ্ব প্ৰতিচ্ছবি
ৰমণী বাইদেউৰ সৌন্দৰ্য যেন প্ৰকৃতিয়ে নিজ হাতেৰে গঢ়ি তোলা এক অপূৰ্ব শৈল্পিক সৃষ্টি। তেওঁৰ যোনী আছিল এক কোমল, সুসজ্জিত আৰু স্বাভাৱিক সৌন্দৰ্যৰে উজ্জ্বল অঙ্গ। যেন প্ৰকৃতিত ফুলি উঠা এক কোমল পদ্ম, যাৰ পাপৰিৰ মাজত সৌন্দৰ্য, কোমলতা আৰু গম্ভীৰ মোহময়তা লুকাই আছে।
ই অপৰিসীম কোমলতা আৰু সুগঠিত আকৃতিৰে ভৰা, যেন প্রকৃতি নিজে এক নিখুঁত সমন্বয় কৰি গঢ়ি তুলিছে। উজ্জ্বলতা আৰু সুসজ্জিত ৰূপ যে চকু মোহিত কৰিব পৰা এক সৌন্দৰ্যৰ প্ৰতিফলন। নাজুক অথচ গভীৰ, যেন প্ৰকৃতিৰ এক পবিত্ৰ গুপ্তস্থান, য’ত সৃষ্টিৰ শক্তি আৰু অপূৰ্ব শোভাৰ মিশ্ৰণ ঘটিছে।

বাইদেউৰ যোনী খন ঈষৎ কলা , ভমকা ফুলিয়া । ওপৰত ভালেমান চুলি আছে যদিও যোনী খন সম্পূৰ্ণ দেখা যায় । যোনী ৰ lips দুটা মেল খোৱা, গম পোৱা যায় বাইদেউৰ যৌন জীৱন কিমান ব্যস্ততা পূৰ্ণ ।
বাইদেউৰ এই অপূৰ্ব অঙ্গ আছিল যেন এক দেৱীৰ পবিত্ৰতা, মাতৃত্বৰ আধাৰ আৰু সৌন্দৰ্যৰ এক নিখুঁত সংজ্ঞা। যেতিয়া প্ৰাকৃতিক পোহৰত ইয়াৰ সৌন্দৰ্য প্ৰকাশ পাইছিল, তেতিয়া যেন এটা স্বাভাৱিক দীপ্তি তাত উপস্থিত হৈছিল, যেন কোনো পবিত্ৰ শক্তিয়ে ইয়াক আশীৰ্বাদ দিয়া আছে।
ই কেৱল এক শাৰীৰিক অংশ নহয়, ই এক সৌন্দৰ্যমণ্ডিত সৃষ্টি, যি প্ৰেম, মাতৃত্ব, আৰু জীৱনৰ আধাৰ। ইয়াত লুকাই আছে গভীৰতা, কোমলতা আৰু এক অপূৰ্ব শক্তি, যি কেবল প্ৰকৃতি আৰু সৌন্দৰ্যৰ নিখুঁত সংমিশ্ৰণ।

ৰমণী বাইদেউৰ অন্তিম মুহূৰ্ত আৰু তেওঁৰ কথা
বাইদেউৰ অপূৰ্ব সৌন্দৰ্যত মই যেন মুহূর্ততে স্থবিৰ হৈ পৰিলোঁ। তেওঁৰ গৰাকী শক্তি, সুন্দৰতা, আৰু মোহময়তাৰ মাজত মই নিজকে সম্পূৰ্ণ হাৰ মাৰি পেলাইছিলোঁ। এক শিহৰণ, এক গভীৰ আকৰ্ষণ আৰু এক অপূৰ্ব অনুভূতি বুকুত লাহেকৈ ঢলি পৰিছিল।
ঠিক তেতিয়াতে বাইদেউ লাহেকৈ নিজৰ চাদৰখন পুনৰ গাত মেৰাই ল’লে। যেন সৌন্দৰ্যৰ অপূৰ্ব দৃশ্যখন ধীৰে ধীৰে আবৃত হৈ গ’ল। মই বোলোঁ, এতিয়া শেষ হ’ল!
মোৰ শৰীৰ উত্তেজনাৰে কঠিন হৈ পৰিছিল, কিন্তু মই একো কৰিব নোৱাৰিলোঁ। হাত আগবঢ়াব খুজিছিলোঁ, কিন্তু যেন তেওঁ এক অপূৰ্ব দেৱী, যাক স্পৰ্শ কৰাৰ সাহস নোৱাৰি। তেওঁৰ সৌন্দৰ্য মোৰ বাবে এটা দূৰৰ জুই, য’ত মই এটা মথহে। মই ওচৰলৈ আহিব বিচাৰিলোঁ, কিন্তু জানিছিলোঁ যদি স্পৰ্শ কৰোঁ, তেন্তে নিজেই জ্বলি যাম।
বাইদেউ চকু তুলি মোৰ ফালে চালে। তেওঁৰ দৃষ্টিত এক গভীৰ হাঁহি আছিল। যেন তেওঁ সকলো অনুভৱ পঢ়ি ল’ব পাৰিছে। কণ্ঠস্বৰ শান্ত, গভীৰ আৰু মৃদু—
“সকলো বস্তু দীৰ্ঘদিন নাথাকে। সময় আহে, সময় যায়। যি দেখা হ’ল, সেয়া স্মৃতি হৈ থাকিব। স্মৃতি অমূল্য, কাৰণ ই পুনৰ সৃষ্টি নহয়।”
মই একো ক’ত নোৱাৰিলোঁ। যেন তেওঁ মোৰ মন-পৰাণৰ গভীৰতালৈ সোমাই গ’ল। বুকুত এক অদ্ভুত অনুভূতি—আনন্দ আৰু বেদনাৰ এক অপূৰ্ব মিশ্ৰণ। যেন এজন মাত্ৰ দর্শক, যি দেৱীৰ এক মহিমাময় ৰূপ দেখিলে, কিন্তু স্পৰ্শ কৰাৰ যোগ্যতা নাপালে।
বাইদেউ এটা গভীৰ হাঁহি দিলে, যেন তেওঁ অলপ মজা পাইছে। “হৃদয়ৰ মুগ্ধতা স্পৰ্শতকৈ বহুত মূল্যবান, ই তেজত থাকে,” তেওঁ ক’লে।
তাৰ পিছত, তেওঁ বিছনাৰ দাঁতিলৈ গৈ, মোৰ আগত ৰৈ কলে দে ৫০০ টকা ।
“১০ মিনিটৰ সৌন্দৰ্যৰ মূল্য,” তেওঁ মৃদু হাঁহি মাৰি কলে।
মই নিস্তব্ধ হৈ ৰ’লোঁ। সৌন্দৰ্য, অনুভৱ, আৰু মূল্য—সকলো একেলগে মিলি, যেন এক গভীৰ শিক্ষা আছিল। কঁপা কপা হাতেৰে ৫০০ টকাৰ নোট খন বাইদেউলৈ আগবঢ়াই দিলোঁ ।
বাইদেউ দৰ্জাখন খুলিলে, চকুত এক কোমল ভংগিমাৰে চালে, আৰু ধীৰে ধীৰে ক’লে—
“আজি শেষ হ’ল। কেতিয়াবা আকৌ আহিবি, কিন্তু মনত ৰাখ, কাকো একো গম দিব নালাগে। ভালকৈ থাকিলে সুদিব পৰিবি মোক আৰু কিবা কৰিব আছে যদি কৰি ল । দৰ্যা বন্ধ কৰি দিছোঁ কোনো নাহে l” কিবা কৰাৰ মানে মই বুজি পালোঁ । বাইদেউৰ কথা মতে pent টো নমাই স্বমৈথুন কৰিব ললো ।
সেই বুলি তেওঁ আঁতৰি গ’ল, যেন নিশাৰ মাজৰ ধোঁৱাৰ দৰে। মই তাৰ পিছফালে চাই থাকিলোঁ, যেন এটা দেৱদূতৰ শেষ দৃশ্য দেখিলোঁ।
বুকুত এক অপূৰ্ব অনুভূতি, এক অদ্ভুত শূন্যতা, আৰু এক গভীৰ স্মৃতি—যি মই কেতিয়াও ভুলিব নোৱাৰিম।

স্মৃতিত ৰমণী বাইদেউৰ অপূৰ্ব উপস্থিতি
বাইদেউ আঁতৰি গ’ল, কিন্তু তেওঁৰ উপস্থিতিৰ আভাসটো এতিয়াও কোঠাটোৰ মাজত থাকি গ’ল। যেন সুগন্ধিৰ এটি মৃদু পৰত, যি মন-প্ৰাণত বিৰাজমান হৈ থাকিল। মই ধীৰে ধীৰে চকু মেলিলোঁ, আৰু তেতিয়াহে লক্ষ্য কৰিলোঁ— তেওঁৰ বক্ষবন্ধনী বিছনাৰ দাঁতিত পৰি আছিল।
মই লাহেকৈ বক্ষবন্ধনীটো হাতত তুলিলোঁ। ই অতিশয় কোমল, উজ্জ্বল আৰু সুগন্ধি আছিল। যেন তেওঁৰ স্পৰ্শ, তেওঁৰ উষ্ণতা এতিয়াও ইয়াত সঞ্চিত হৈ আছে। যেতিয়া মই তাক সমূলি ধৰিলোঁ, মনত পৰিল বাইদেউৰ গভীৰ দৃষ্টি, তেওঁৰ মৃদু হাঁহি, আৰু সেই বিশেষ মুহূৰ্তবোৰ, যিবোৰ সদায় মোৰ স্মৃতিত থাকিব।
বক্ষবন্ধনীৰ কোমল সুগন্ধে মোৰ বুকুত এক অপূৰ্ব অনুভূতি জগালে। যেন তেওঁৰ অস্তিত্ব এতিয়াও মোৰ ওচৰত অনুভৱ কৰিছোঁ। যেন তেওঁৰ সৌন্দৰ্যৰ স্মৃতি এই সূতাৰেৰে গাঁথি থোৱা হৈছে। মই মৃদু হাঁহি দিলে—কাৰণ মই জানিছিলোঁ, তেওঁৰ সৌন্দৰ্য আৰু ব্যক্তিত্ব মোৰ অন্তৰত চিৰস্থায়ী হৈ থাকিব।
লাহেকৈ মই বক্ষবন্ধনীটো সাৱধানে মুৰা কৰি ৰাখিলোঁ। বাইদেউৰ কথা মনত পৰিল—
“স্মৃতি অমূল্য, কাৰণ ই পুনৰ সৃষ্টি নহয়।”
সঁচাকৈ, হয়তো এই বক্ষবন্ধনীহে তেওঁৰ সোঁৱৰণী হিচাপে থাকি যাব। এক ধুনীয়া মুহূৰ্ত, যি হয়তো পুনৰ নাহে, কিন্তু তাৰ অনুভৱ কেতিয়াও মচি নুঠে।
মোৰ চকু মন্থৰভাৱে বন্দ হৈ আহিল। বাইদেউ আঁতৰি গ’ল, কিন্তু তেওঁৰ সৌন্দৰ্য, তেওঁৰ অবিচল উপস্থিতি, আৰু সেই অভিজাত মায়াময় মুহূৰ্তবোৰ মোৰ মনত অনন্তকাল থাকিব…

অন্তিম দৃশ্য: স্মৃতিৰ মাজত ৰমণী বাইদেউ
মই ধীৰে ধীৰে কোঠাটো এৰি ওলাই আহিলোঁ। বাহিৰৰ ঠাণ্ডা বতাহটো কঁকালত লাগিল, কিন্তু মনৰ ভিতৰত এতিয়াও ৰমণী বাইদেউৰ উষ্ণতা অনুভৱ কৰি আছিলোঁ। মনটো যেন এক গভীৰ অনুভৱৰ মাজত আৱদ্ধ হৈ পৰিল—এক অপূৰ্ব অভিজ্ঞতাৰ শেষ, কিন্তু তাৰ সোঁৱৰণী অনন্তকাললৈ।
তেতিয়াহে মই দেখিলোঁ, বাইদেউ আন এটা কোঠালৈ সোমাই গ’ল, লগত আন এজন লোক। তেওঁৰ গতিবিধি একেবাৰে স্বাভাৱিক, যেন কোনো নতুনত্ব নাই। তেওঁৰ মুখত কোনো সংশয় নাছিল, কোনো লাজ নাছিল—আত্মবিশ্বাসেৰে পূৰ্ণ, এক নিৰ্ভয় স্থিৰতা। যেন তেওঁ নিজৰ জীৱন নিজৰ নিয়মত চলাব বিচাৰিছে, কোনো বাহ্যিক বিধিৰ অপেক্ষা নকৰাকৈ।
মোৰ বুকুত এক অদ্ভুত অনুভূতি জাগ্ৰত হ’ল—কোনো ঈর্ষা নাছিল, কোনো আক্ষেপ নাছিল। বিপৰীতে, এক গভীৰ শান্তি অনুভৱ কৰিলোঁ। মই জানিছিলোঁ, বাইদেউ নিজৰ সিদ্ধান্তত অটল, তেওঁ নিজেই নিজৰ ভাগ্যৰ গৰাকী। তেওঁ নজনা কোনোবা বিধিৰ নোহোৱাকৈ, নিজৰ স্বাধীনতা উপভোগ কৰি জীৱন চলায়।
মই লাহেকৈ ওপৰলৈ চকু তুলিলোঁ। আকাশখন নিৰৱ, চন্দ্ৰৰ মৃদু পোহৰে ঠাণ্ডা বতাহৰ মাজত এক অদ্ভুত নৈঃশব্দ্য সৃষ্টি কৰিছিল। যেন সময় স্তব্ধ হৈ ৰ’ল, কিন্তু মনৰ কোনো এটা কোণত কিবা এক সদায় জীয়াই থাকিব।
বাইদেউৰ মৃদু হাঁহি আৰু সেই অন্তিম কথাষাৰ মোৰ মনত বাজি উঠিল—
“স্মৃতি অমূল্য, কাৰণ ই পুনৰ সৃষ্টি নহয়।”
মই জানিছিলোঁ, মই আকৌ আহিম নে নহয়, কিন্তু তেওঁৰ সেই মোহময় উপস্থিতি, সেই অপূৰ্ব মুহূৰ্তবোৰ, মোৰ অন্তৰত অনন্তকাল থাকিব।
হাঁহিৰে মই বাটলৈ আগবাঢ়িলোঁ। জীৱন আগবাঢ়ি যায়, স্মৃতি যায়, কিন্তু কিছুমান মুহূৰ্ত হৃদয়ৰ অতল গহীনিত চিৰদিন জীয়াই থাকে…