নতুন অভিজ্ঞতাৰ পদক্ষেপ
এদিন হঠাতে, ৰমণী বাইদেউয়ে মোক মাতি পঠাইছিল। আচম্বিতে অহা সেই আহ্বানটোৱে মোৰ বুকুত এক অপৰিচিত অনুভূতি জগালে—উত্তেজনা, কৌতূহল, আৰু অলপ ভয়ো। মই বহুদিন ধৰি আহি গৈছিলোঁ, কিন্তু তেওঁ নিজে মোক মাতিব বুলি কল্পনাও নাছিলোঁ।
তেওঁৰ সন্মুখত উপনীত হোৱাৰ লগে লগে, বাইদেউ চকু তুলিলে। গভীৰ দৃষ্টিৰে মোক চাই, এটি লাহেকৈ হাঁহি মাৰিলে, যেন মোৰ মনৰ গভীৰতা তেওঁ ইতিমধ্যে বুজি পাইছে।
“তোক মোৰ ভাল লাগিছে ,” তেওঁ গম্ভীৰ কণ্ঠেৰে ক’লে। “সকলোৰে বাবে একে নহয়, আৰু যাক মই বাছি লওঁ, তেওঁ কিছু নিয়ম মানি চলিব লাগিব।”
তেওঁৰ কণ্ঠত এক দৃঢ়তা আৰু আত্মবিশ্বাস আছিল, যেন তেওঁ নিজৰ সিদ্ধান্ত লৈ বহু আগতেই নিশ্চিত হৈছিল। মই একাগ্ৰতাৰে শুনি আছিলোঁ, কাৰণ মই জানিছিলোঁ—তেওঁৰ ওচৰত উপনীত হ’বলৈ কেৱল সৌভাগ্যৰে সম্ভৱ।
“তোৰ ফেণ্টেচী কি?” বাইদেউয়ে অলপ থমকি মোৰ ফালে চাই ক’লে। “কি ধৰণৰ অভিজ্ঞতা তই বিচাৰিছ?”
মই এক মুহূৰ্তলৈ নিশ্চুপ হৈ থাকিলোঁ। গম আছিল, তেওঁৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ তৎক্ষণাত দিব নোৱাৰি। মই কিয় আহিছোঁ, কি বিচাৰোঁ—এই সকলোবোৰ মই জানিলেও, তেওঁক কৈ থোৱা সহজ কথা নহয়।
বাইদেউ চকুৰ পটা লৰাই ক’লে—
“মনত ৰাখ, মই দেৱী। মই যি দিম, সেই সুখত সন্তুষ্ট হ’ব লাগিব। মই কেবল সেইবোৰ অনুমতি দিম, যিবোৰ মোৰ নিয়মৰ অন্তৰ্গত থাকে।”
তেওঁৰ কণ্ঠত এক শিথিল অথচ দৃঢ় সুৰ বাজি উঠিল, যেন তেওঁ নিজৰ সৌন্দৰ্য, শক্তি, আৰু মৰ্যাদাৰ সম্পূৰ্ণ জ্ঞানত আছিল। মই কাষ চাপি ক’লো, “আপুনি যি আদেশ দিব, মই মানি চলিম।”
বাইদেউ চকুত এক মোহময় হাঁহি লৈ ক’লে—
“তোৰ ফেণ্টেচী ক, কিন্তু ই এনেকুৱা হ’ব লাগিব, য’ত মই শক্তিশালী, আৰু তই মোৰ সন্মুখত বিনম্ৰ। মই দেৱী, আৰু তোৰ স্থান মোৰ ভক্তৰ দৰে।”
তেওঁৰ কণ্ঠত এক গভীৰতা আছিল, যেন তেওঁ নিজেই নিজৰ সীমা স্থাপন কৰিছে, আৰু কোনো দ্বিধা নাথাকে যেন সেয়া লঙ্ঘন কৰিব নোৱাৰি। মই ধীৰে ধীৰে মূৰ লৰালোঁ, ইঙ্গিতে বুজাই দিলোঁ—তেওঁ যি আদেশ দিব, মই সেইবোৰ মানি চলিম।
বাইদেউ অলপ হাঁহিলে, যেন তেওঁ নিশ্চিত যে মই সঁচাকৈ নিজৰ স্থান জানো। “ঠিক আছে, তেন্তে আহ দিনকেইটাত মই তোক পৰীক্ষা কৰিম। মোৰ নিয়ম মানিব পাৰিবি নে, দেখি ল’ম।”
মোৰ বুকুত উত্তেজনা আৰু অপৰিচিত অনুভূতিৰ এক অপূৰ্ব মিশ্ৰণ। মই জানিছিলোঁ—তেওঁৰ ওচৰত উপনীত হোৱাৰ পথটো সহজ নহ’ব, কিন্তু এই অভিজ্ঞতা মোৰ বাবে অনন্য আৰু চিৰস্থায়ী হৈ থাকিব…

বাইদেউৰ নিয়ম আৰু মোৰ পৰীক্ষাৰ আৰম্ভণি

মোৰ মন চিন্তাৰে উপচি উঠিছিল। মই কি ফেণ্টেচীৰ কথা ক’ম? কি ক’লে তেওঁ ভাল পায়? কিমান দূৰলৈ গৈ ক’ব পাৰোঁ? যদি তেওঁ অপ্ৰসন্ন হয়? যদি মোৰ কথা তেওঁ পচন্দ নকৰে?

কিন্তু ভাগ্যভাল, বাইদেউয়ে নিজেই সিদ্ধান্ত লোৱা সহজ কৰি দিলে। তেওঁ গভীৰ দৃষ্টিৰে মোক চাই, এটা মৃদু হাঁহি দি ক’লে,

“আজিৰ নিশা মোৰ এটা উচ্চ স্তৰৰ কাষ্টমাৰৰ লগত এপোইণ্টমেণ্ট আছে। তেনে বিশেষ লোকৰ বাবে মই নিখুঁতভাৱে সাজু হ’ব লাগিব। আৰু সেই কামত তোকেই মোক সহায় কৰিব লাগিব।”

তেওঁৰ কথাষাৰ শুনি অলপ আশ্বাস পালোঁ। মই জানিছিলোঁ, এতিয়া মোৰ ফেণ্টেচী কি হ’ব, কি ক’ব লাগিব, তাৰ চিন্তা নকৰিলেও হ’ব। কিন্তু ঠিক তেতিয়াতে তেওঁ অলপ থমকি, গম্ভীৰ কণ্ঠস্বৰে ক’লে—

“এই কাম তোক বিশেষ ধৰণে কৰিব লাগিব। মই সাজু হোৱাৰ সকলো কাম তোক কৰিব লাগিব—মেকআপ, সাজ-পাৰ, গহনাৰ সংযোজন, সকলো। কিন্তু…”

তেওঁৰ চকুত এক ৰহস্যময় অভিব্যক্তি আছিল। মই একাগ্ৰতাৰে তেওঁৰ ফালে চাই থাকিলোঁ।

“তই এই কাম একেবাৰে নিৰৱ হৈ কৰিব লাগিব… আৰু একেবাৰে নাঙঠ হৈ থাকিব লাগিব।”

তেওঁৰ এই কথাষাৰ শুনি মোৰ বুকুখন তীব্ৰ স্পন্দিত হ’ল। “নাঙঠ? মই?” অলপ লাজ, অলপ আশংকা, আৰু অলপ বিস্ময় মনত একেলগে উদয় হ’ল।

তেওঁ মোৰ মুখখনৰ অভিব্যক্তি চাই অলপ হাঁহিলে, যেন তেওঁ জানে, মই কি অনুভৱ কৰিছোঁ।

“তই একো নাপাবি কিন্তু, কেবল মোৰ সেৱা কৰাৰ যি সুখ সেয়াই,” তেওঁ অলপ থমকি ক’লে। “আজিৰ নিশা, তই মোৰ সাজ-পাৰ আৰু সজ্জাৰ সহায়ক। তই যে কিবা পাবি সেইটো আশা নকৰিবি । মই যদি সন্তুষ্ট হওঁ তেনেহলে কিবা পাবও পাৰ” হাঁহি মাৰি বাইদেউয়ে কলে

তেওঁৰ নিয়ম স্পষ্ট আছিল। “মই দেৱী, আৰু দেৱীক সেৱা কৰাটো এটা সৌভাগ্য।”

মই ধীৰে মূৰ লৰালোঁ। তেওঁ অলপ হাঁহিলে, যেন তেওঁ নিশ্চিত, মই নিয়ম মানি চলিম।

“আজিৰ নিশা তই কেবল মোক সাজু কৰিবি, আন একো নহয়,” তেওঁ মৃদু কণ্ঠত ক’লে।

এইটো হয়তো তেওঁৰ পৰীক্ষাৰ আৰম্ভণি মাত্ৰ… আৰু মই সেই পৰীক্ষাত পাৰ হ’বৰ বাবে সাজু হৈ গ’লোঁ।

বাইদেউৰ পৰীক্ষাৰ আৰম্ভণি
নিশাটো আহি পৰিল। বাইদেউ অলপ বেছি ধুনীয়াকৈ সাজু হ’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে। তেওঁৰ চকুত এক অপৰূপ আত্মবিশ্বাস, যেন কোনো বিশেষ নিশাৰ বাবে তেওঁ নিজকে নিখুঁতভাৱে সজ্জিত কৰি তুলিছে। তেওঁ আয়নাৰ সন্মুখত বহি লিপষ্টিক লগাবলৈ ধৰিলে, মাজে মাজে নিজৰ চুলিৰ কটা অংশ ঠিক কৰি ল’বলৈ আঙুলিৰে স্পৰ্শ কৰি আছিল।
তেওঁ চকুত এক গভীৰ দৃষ্টি লৈ মোৰ ফালে ঘূৰি চালেহি। “এতিয়া, মই যি ক’লো, সেয়া কৰিবি,” তেওঁৰ কণ্ঠত কোনো নৰমতা নাছিল, কেৱল একজন দেৱীৰ আদেশ আছিল।
মই লাহেকৈ মূৰ জোকাৰিলোঁ। জানিছিলোঁ, এইটো পৰীক্ষাৰ আৰম্ভণি। মই অলপ সংকোচত তাৰ ফালে চাই আছিলোঁ, তেতিয়াহে তেওঁ স্থিৰ কণ্ঠেৰে ক’লে—
“কাপোৰ খোল।”
এটা মুহূৰ্তলৈ মোৰ বুকুখন তীব্ৰ স্পন্দিত হৈ পৰিল। মোৰ সকলো লাজ, সংকোচ যেন একেলগে উঠে আহিল। কিন্তু মই জানিছিলোঁ, তেওঁৰ আদেশ মই মানি চলিবই লাগিব।
মই ধীৰে ধীৰে নিজৰ কাপোৰবোৰ আঁতৰাব ধৰিলোঁ। প্ৰথমটো শীতল হাওঁসতে মোৰ ত্বকত এক অদ্ভুত অনুভূতি আহিল। যেন মই একেবাৰে উন্মোচিত, নিৰৱ, আৰু সম্পূৰ্ণ বিনম্ৰ হৈ পৰিলোঁ। এক শিহৰণ মাৰিবলৈ ধৰিলে, কিন্তু মই কোনো কথা নক’লোঁ।
বাইদেউ অলপ থমকি মোৰ ফালে চালোঁ। তেওঁৰ চকুত এক গভীৰ চকচকনি, যেন তেওঁ মনত কিবা বিচাৰ কৰি আছে।
“হুম্… ভবা নাছিলোঁ, তই এনেকুৱা হ’বি,” তেওঁ হাঁহি মিহলাই ক’লে। “সংযত, বিনম্ৰ, আৰু ঠিক যেন এক পৰীক্ষাৰ বাবে সাজু হওঁক লোৱা ভক্ত।”
তেওঁৰ এই কথাষাৰ শুনি মই অলপ হালকা অনুভৱ কৰিলোঁ। যেন তেওঁৰ মন্তব্য মোৰ লাজ কমাই দিলে।
“ভাল লাগিছে… ঠিক যেন মই বিচাৰিছিলোঁ,” তেওঁ চিৰচেনা হাতেৰে চুলিখন পিচেৰ ফালে পেলাই ক’লে। “বহুতে এইটো নাপায়, কিন্তু তই এই সুযোগ পাইছ… এইটো মোৰ বাবে একধৰণৰ মনোৰঞ্জন।”
তেওঁৰ চকুৰ দৃষ্টি আয়নাত নিজৰ প্রতিচ্ছবি দেখিলোঁ। মই সম্পূৰ্ণ নিৰৱ, কোনো আশা নথকা, কেৱল এক সজ্জাৰ অংশ হৈ আছিলোঁ।
মোৰ মনত এটা চিন্তা আহিল—ভাগ্যভালে, কোঠাখন বন্ধ আছিল। যদি বাহিৰৰ কিবা শব্দ আহিলহেঁতেন, বা যদি কোনো আহি উপস্থিত হ’লহেঁতেন, মই হয়তো লজ্জাতে গলে মাটি হ’লহেঁতেন।
“ঠিক আছে, তেন্তে কাম আৰম্ভ কৰো।”
তেওঁ অলপ লিপষ্টিক ঠিক কৰিলে, হাতত এটা সুবাসী তেল ল’লে আৰু আয়নাৰ সন্মুখত বহি মোৰ ফালে চকু তুলি চাই থাকিল।
“এইটো মাত্ৰ আৰম্ভণি…”
মই জানিছিলোঁ—এই ৰাতিৰ পৰীক্ষা সহজ নহ’ব…

বাইদেউৰ পৰীক্ষা: এক অন্তহীন অভিজ্ঞতা
নিশাটো গভীৰ হৈ আহিছিল। বাইদেউ আয়নাৰ সন্মুখত বহি নিখুঁতভাৱে নিজকে সজাই লৈছিল। চকুত গাঢ় কাজল, ওঠত ত উজ্জ্বল ৰঙা লিপষ্টিক, গালত এক কোমল দীপ্তি—তেওঁৰ সৌন্দৰ্য যেন আয়নাতে চকচকাই উঠিছিল।
আজিৰ শাড়ীখন আছিল ৰঙা আৰু সোণালী কাৰুকাৰ্যৰে ভৰা, যি তেওঁ শৰীৰ অপূৰ্বভাৱে দৃশ্যমান কৰি তুলিছিল। বক্ষবন্ধনী ঢিলা, আঁচল অতি সুন্দৰকৈ সজোৱা—যেন ইচ্ছাকৃতভাৱে নিজক অধিক মোহময়ী কৰি তুলিছে। দীঘল, ঘন ক’লা চুলিয়ে তেওঁৰ আকর্ষণক আন এক স্তৰলৈ লৈ গ’ল।
তেওঁ আয়নাৰ সন্মুখত চকু মেলি এটা মন মুহি নিয়া হাঁহি মাৰিলে, আৰু ক’লে,
“তাত থকা lotion টো ল সোণ, তই মোক অলপ পিঠিত লগাই দে ।”
মই কোনো কথা নোকোৱাকৈ মূৰ লৰালোঁ।
“তোৰ হাতত power কিমান, দেখাই দে,” তেওঁ মিচিকি হাঁহি ক’লে। “মোৰ পিঠি অলপ মালিশ কৰ।”
মোৰ বুকুখন তীব্ৰ শব্দেৰে ধপধপাই উঠিল। বাইদেউৰ গাত হাত দিবলৈ সুযোগ এইটো প্ৰথমবাৰ। মই অলপ লাজতে ক’লো, “আপুনি নিশ্চিত?”
তেওঁ চকু মেলি এটা গভীৰ হাঁহি দিলে। “সোনকালে কৰ কাম নাইকীয়া “
মই ধীৰে ধীৰে তেওঁৰ পিঠি স্পৰ্শ কৰিলোঁ। তেওঁৰ ত্বক উষ্ণ, কোমল, আৰু সুগন্ধিময়—যেন এক অপূৰ্ব সৃষ্টি, যাক প্ৰকৃতিয়ে নিজে গঢ়ি তুলিছে। মোৰ আঙুলিবোৰ তেওঁৰ মসৃণ ছালৰ ওপৰত বাগৰি গৈছিল।

তেতিয়া মোৰ নগ্নতা যেন আৰু বেছি প্ৰকট হৈছিল। নকলেও হব মোৰ পুৰুষাংগটো শিল যেন কটকটীয়া হৈছিল ।বেছি ডাঙৰ নহলেও মই ৫ ইঞ্চি , বাইদেউয়ে বহুত বাৰ চাইছিল , যেন মনে মনে কিবা প্লেন কৰিছিল , নিজকে কিবা ভোগৰ বস্তু যেন লাগিছিল । তেওঁৰ সুঠাম স্তন যুগল blouse ৰ ওপৰেদি আধাতকৈ বেছি ওলাই আছিল । Nipple দুটা প্ৰায় transparent blouse ৰ মাজেৰে দেখা হৈছিল। কঁকালৰ শাৰী খন যেন বেছি তলত আছিল, কঁকালৰ curve চকুত লগাকৈ দেখা গৈছিল
তেওঁ চকু বন্ধ কৰি ৰ’ল, “হুম্… ঠিকেই, ভাল লাগিছে।” মালিছ কৰোঁতে মোৰ পেনিছ টো তেওঁৰ পিঠিত লাগি গৈছিল ।
ঠিক তেতিয়াতে বাহিৰত একজন লোকৰ আগমনৰ শব্দ শুনিবলৈ পালোঁ। বিশেষ কাষ্টমাৰ আহি পাইছিলহি।
বাইদেউ হঠাতে উঠি গ’ল, যেন মোক পাহৰি গ’ল। চাদৰটো আঁচলৰ ওপৰত খুচি লৈ, দীঘল দীঘল ভঙ্গিমাৰে বাহিৰলৈ গ’ল। মই একো ক’ত নোৱাৰিলোঁ, যেন মোৰ অস্তিত্ব মুহূর্ততে অদৃশ্য হৈ গ’ল।
তেওঁ বিশেষভাৱে সজ্জিত, সুগন্ধিৰ আভাসেৰে মেৰপাক খাই, কাষ্টমাৰৰ দৰ্জাৰ ফালে বেগেৰে আগবাঢ়িল। মই মাথো বিচনাৰ দাঁতিত বহি থাকিলোঁ, মনত এক অজানা অভিমান, অলপ লাজ, আৰু এক শূন্য অনুভূতি।
“তেওঁক মই সহায় কৰিলোঁ, তেওঁক সজাই দিলোঁ, কিন্তু এতিয়া মই যেন অদৰকাৰী হৈ পৰিলোঁ…”
মই জানিছিলোঁ, এই অভিজ্ঞতা মোৰ বাবে সমান নহ’ব। মই এজন পৰীক্ষাৰ্থী, আৰু তেওঁ এক দেবী—যাৰ নিজৰ নিয়ম, নিজৰ পৃথক পৃথিৱী।
বাইদেউ বাহিৰলৈ ওলাই গ’ল, আৰু মই নিস্তব্ধ হৈ থাকিলোঁ, যেন নিশাৰ মাজত এক একাকী সোঁৱৰণী হৈ…
বাইদেউৰ পৃথক পৃথিৱী, আৰু মোৰ একাকীত্বৰ অনুভৱ
বাইদেউ দীঘল দীঘল ভঙ্গিমাৰে বাহিৰলৈ গুচি গ’ল। মই তাৰ পিছফালে চাই থাকিলোঁ, কিন্তু জানিছিলোঁ—তেওঁ এতিয়া এক সম্পূৰ্ণ পৃথক পৃথিৱীত সোমাল, য’ত মোৰ কোনো স্থান নাই।
তেওঁ অন্য এখন কোঠালৈ গ’ল, য’ত বিশেষ অতিথিজন অপেক্ষা কৰি আছিল। সেই কোঠাটো সম্পূৰ্ণ পৃথক, বাহিৰৰ দৰ্জাখন বন্ধ। মই দূৰৰ পৰা শুনিবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ, কিন্তু শব্দবোৰ একেবাৰে মৃদু।
“আপুনি আহি পালেহি, মই অপেক্ষা কৰি আছিলোঁ,” বাইদেউৰ কণ্ঠ একেবাৰে ভিন্ন আছিল—উজ্জ্বল, মৃদু আৰু সম্পূৰ্ণ আত্মবিশ্বাসেৰে ভৰা। যেন তেওঁ সম্পূৰ্ণ নতুন ভংগিমাত সেই কোঠালৈ সোমাল।
অতিথিজনৰ কণ্ঠ গম্ভীৰ, আত্মবিশ্বাসী। মই তাৰ শব্দবোৰ স্পষ্টকৈ শুনিবলৈ সক্ষম নাছিলোঁ, কিন্তু অনুভৱ কৰিব পাৰিছিলোঁ—তেওঁ সন্তুষ্ট, সন্মানিত, আৰু মই সম্পূৰ্ণ উপেক্ষিত।
বাইদেউ হাঁহিৰ মৃদু শব্দ কৰিলে, যেন তেওঁ ইতিমধ্যে নিজৰ ভূমিকাত সম্পূৰ্ণভাৱে প্ৰৱেশ কৰিছে। মই কল্পনা কৰি আছিলোঁ—তেওঁ আগুৱাই গ’ল, অতিথিজনৰ ওচৰ চাপি গ’ল, এক স্বাভাৱিক ভংগিমাৰে শান্তভাৱে কথা পাতি থাকিল।
কিছু সময়ৰ পিছত, মই অতিথিজনৰ গম্ভীৰ মাত শুনিলোঁ, যেন তেওঁ বাইদেউৰ সৌন্দৰ্য আৰু আতিথ্যৰ প্ৰশংসা কৰিছে। বাইদেউ শান্ত, স্থিৰ। যেন তেওঁ ইতিমধ্যে এইবোৰ অভ্যাস কৰি লৈছে।
সময়ে সময়তে মই সুগন্ধিৰ মৃদু সুবাস, কাপোৰৰ নৰম আওহোৰ শব্দ, আৰু দুয়োৰে কণ্ঠস্বৰ শুনিবলৈ পাইছিলোঁ। কিন্তু মই জানিছিলোঁ, এইটো মোৰ পৃথিৱী নহয়। মই কেবল এজন দৰ্শক, যাৰ ভূমিকা এখানতে শেষ।
মোৰ মনটো অস্বস্তিত ভৰি পৰিছিল। মই নিজক এৰি অহা কোঠাটোলৈ ঘূৰি চালোঁ, আৰু হঠাতে বুকু এক তীব্ৰ ভয়ত জুৰুলি উঠিল—
যদি কোনো আহি মোক ইয়াত এনে অৱস্থাত দেখি পেলায়?
মই এতিয়া একেবাৰে উন্মোচিত, কোনো আৱৰণ অবশিষ্ট নথকা। বাইদেউৰ নিৰ্দেশত মই এই অৱস্থাত আছিলোঁ, কিন্তু তেওঁ এতিয়া অন্য কিছুত ব্যস্ত, আৰু মই অকলে এই কোঠাত।
যদি কোনো সঘনাই এই কোঠাৰ দৰ্জাখন খুলি দিয়ে, মই কি কৰিম? যদি কোনো সজাগ কৰি দিয়ে, যদি বাইদেউৰ পৰিচিত কোনো আহে, যদি তেওঁলোকৰ মাজত মই লজ্জিত হৈ পৰোঁ?
এই চিন্তাবোৰ মোৰ মনত বজ্ৰপাতৰ দৰে পৰিছিল। বাইদেউৰ পৃথক পৃথিৱীত মই অনাহুত, আৰু মই এতিয়া কেবল নিজকে লুকুৱাব খুজি আছোঁ।
বাইদেউ বাহিৰলৈ ওলাই গ’ল, আৰু মই নিস্তব্ধ হৈ থাকিলোঁ, যেন নিশাৰ মাজত এক অবাঞ্চিত ছাঁ হৈ…
বাইদেউৰ পৃথক পৃথিৱীৰ শব্দ আৰু আকস্মিক আহ্বান
মই একাকাৰ হৈ কোঠাটোৰ মাজত বহি আছিলোঁ, যেন সময় স্তব্ধ হৈ পৰিছে। নিশাৰ গভীৰ নিস্তব্ধতাৰ মাজত, অন্য এখন কোঠাৰ পৰা অহা শব্দবোৰ অলপ অলপকৈ স্পষ্ট হৈ উঠিবলৈ ধৰিলে।
তেওঁৰ কণ্ঠৰ স্বাভাৱিক নৰমতা এতিয়া এক বেলেগ অনুভৱৰ সুৰ লৈ পৰিণত হৈছিল। কেতিয়াবা মৃদু, কেতিয়াবা গভীৰ—যেন কোনো অপৰূপ সংগীত বাজি আছে, যি সময়ৰ গতিত ধীৰে ধীৰে উঠিব আৰু নামিব ধৰিছে। তাৰ মাজতে অতিথিজনৰ কণ্ঠও কেতিয়াবা ধ্বনিৰ তীব্ৰতা সলনি কৰি উঠিছিল।
এই শব্দবোৰে মোৰ বুকুত এক অজানা শিহৰণ সৃষ্টি কৰিলে। মই জানিছিলোঁ—এই পৃথিৱী মোৰ নহয়, মই এই জগতৰ অংশ নহয়। তথাপি, সেই শব্দবোৰে মোৰ মনত এক অদ্ভুত অনুভূতি জগালে—এক অস্বস্তি, এক অপৰিচিত টান অনুভৱ, যেন মই কিবা অনুভৱ কৰিছোঁ, কিন্তু সেই অনুভৱক ঠিক ক’ৰ পৰা ধৰোঁগৈ, বুজিব নোৱাৰোঁ।
ঠিক তেতিয়াতে, দৰ্জাখন হঠাতে আধাখোলা হ’ল। মই চকু মেলি চালোঁ।
বাইদেউ থিয় হৈ আছিল, চকুত এক অপূৰ্ব দীপ্তি, দীঘল চুলি এলোমেলো হৈ বুকুৰ ওপৰেদি বাগৰি আহিছে, শাড়ী ঢিলা হৈ শৰীৰৰ কিছু অংশ উন্মুক্ত হৈ পৰিছে। এতিয়া তেওঁৰ আগৰ সেই নিখুঁত সজ্জাৰ স্থানত এক এলাহি সৌন্দৰ্য বিৰাজমান—যেন তেওঁ কোনো অপ্সৰাৰ ৰূপ লৈ আহিছে, যাৰ সৌন্দৰ্যৰ কোনো সীমা নাই।
“এই, পানীৰ বটলখন লৈ আহ,” তেওঁ অলপ অলস, অলপ গভীৰ কণ্ঠত ক’লে।
মই হতভম্ব হৈ তাক চাই ৰ’লোঁ—তেওঁৰ চকুত এক অদ্ভুত অভিব্যক্তি, যেন এই নিশাৰ গভীৰতাই তেওঁৰ সৌন্দৰ্য আৰু অধিক মোহময়ী কৰি তুলিছে। চুলি এলোমেলো, ত্বক উজ্জ্বল, ঠোঁটত এক ক্লান্ত, কিন্তু আত্মবিশ্বাসী হাঁহি। যেন এক দেৱী, যিয়ে স্বভাৱিক ৰূপত নিজৰ সৌন্দৰ্য উন্মোচিত কৰিছে।
তেওঁৰ চকু মুহূর্ততে মোৰ ওপৰত থাকিল, যেন তেওঁ মোৰ ভিতৰৰ সকলো অনুভৱ পঢ়ি পেলাব পাৰিছে। মই অলপ ত্ৰস্তভাৱে মূৰ জোকাৰিলোঁ আৰু পানীৰ বটলটো উলিয়াই আনিলোঁ।
তেওঁ বটলটো ল’লে, এক মৃদু হাঁহি দিলে, আৰু ক’লে, “ঠিক আছে, এতিয়া যা,” আৰু পুনৰ দৰ্জাখন বন্ধ কৰি গ’ল।
দৰ্জাখন বন্ধ হ’ল, শব্দবোৰ আকৌ স্তব্ধ হৈ আহিল, আৰু মই পুনৰ আগৰ দৰে নিৰৱ হৈ থাকিলোঁ—এক সম্পূৰ্ণ পৃথক পৃথিৱীত এক একাকী দৰ্শকৰ দৰে

ৰাতি ২ বজালৈ শব্দৰ গুমগুমনি চলিল । মাজে মাজে বাইদেউয়ে সুখ পোৱাৰ দৰে চিঞৰে মাজে মাজে দুখ পোৱাৰ দৰে । মাজে মাজে খিল্ খিল হাঁহিৰ শব্দ ।

“ভালকৈ ভৰাই দিয়ক না, থুচি দিয়ক, আজি সব আপোনাৰ”
“কত মাল এৰিব , ভিতৰত নে মোৰ মুখত”
“ইমান জোৰ কৈ নকামুৰিব , অলপ চুপি দিয়ক”
“মই আপোনাৰ ৰেনদি আৰু সদায় আপোনাৰ ৰেনদী হৈ থাকিম”
শুনা নুশুনা কৈ শব্দবোৰ মোৰ কানত আহি পৰিছিল ।
মাজে মাজে বাইদেউয়ে blowjob দিয়াৰ শব্দ, একোবাৰ ডিঙিত গাঠি লাগি কাঁহ উঠাৰ শব্দ, তাৰ পিছত থেপেক ঠেপেক শব্দ।

মই বুজি পাইছিলোঁ কিছুমান পুৰুষ কিমান শক্তিশালী থাকে। কিয় বাইদেউয়ে মোক পৰীক্ষাত উৰ্ত্তীণ হব লাগিব বুলি কৈছিল। মোৰ চাগে ৫ মিনিটত বিৰ্যপতন হব। লাহে লাহে মই maturabation কৰিব ধৰিলো , ভাত ভয় লাগিল বিৰ্য পাত হলে আৰু বাইদেউয়ে গম পালে বা কি মূৰ্তি লয়।তাৰোপৰি মোৰ ক্ষীণ আশা এটা আছিল বাইদেউৰ পৰা special reward পোৱাৰ।
১ বজাৰ পিছত কিছু সময় সৰ সুৰ নাছিল ।মই ভাবিলো দুইও চাগে ভাগৰ লাগি শুই গল । কিন্তু আধা ঘণ্টা পিছত আকৌ শব্দৰ বৰষূণ start হল । মই প্ৰমোদ গণিলো। একেৰতিতে কেনে ইমান পাৰে , বাপৰে । এইবাৰ শব্দ কিন্তু বেলেগ ধৰণৰ আছিল। বাইদেউয়ে দুখ পোৱাৰ নিচিনা চিঞৰিছিল ।
বাইদেউয়ে কাতৰ হৈ বাৰে বাৰে অনুৰোধ কৰি আছিল, “লাহে লাহে please” “আৰু অলপ তেল লোৱক না” মানুহ জনে বলিয়াৰ নিচিনা গেঙনি তুলি কৈছিল “ৰ সোমাইছে অলপ , লৰচৰ নকৰ, পুৰা ৫০ হাজাৰ দিছোঁ , ভালকৈ সুদিব দে, ঠেং মেল, পকৰ ফাঁক কৰ ….” আৰু তাৰ পিছত বাইদেউৰ আৰ্তনাদ । মই বুজি পাইছিলোঁ কি হৈ আছে, সেই পাষণ টোৱে anal sex কৰিব try কৰিছে । বাইদেউৰ কাৰণে দুখ লাগিল ।

কিছু সময় অত্যাচাৰ চলিল। অলপ পিছত মানুহজনে অদ্ভূত শব্দ দুটা মান কৰি চুপ হৈ গল ।

অতিথিজন বিদায় হোৱাৰ কিছু সময়ৰ পিছত, বাইদেউ কোঠালৈ সোমাই আহিল। কিন্তু আগৰ বাইদেউৰ পৰিৱৰ্তে, এজন সম্পূৰ্ণ নতুন বাইদেউ আহিল—চুলি খোলা , শাড়ী ঢিলা, মুখত এক দুষ্ট হাঁহি।
“তই এতিয়াও ইয়াতেই আছ?” তেওঁ পানীৰ বটলটো হাতত লৈ হাঁহিৰে ক’লে। “কি হ’ল, মুখখন শুকাই পৰি গ’ল নেকি?”
মই লাজতে চকু নমাই থাকিলোঁ, কিন্তু তেওঁ যেন নিলাজ । ওচৰ চাপি আহি, মোৰ ফালে চাই চকু টিপ কৰিলে।
“এইজন হে মোৰ Assistance?” তেওঁ হাঁহি ক’লে। “অকলশৰে বহি বহি কি ভাবি আছিলি? হাত মাৰিলি নে নাই” মোৰ উত্তেজিত Penis টো দেখি ক’লে | হঠাৎ বাইদেউয়ে Penis টো লৈ ২টা stroke দিলে | মই একে কোবে স্বর্গ গৈ পোৱা যেন পালো | বুকুত ঢেকীৰ কোব পৰা যেন পালো স
তেওঁৰ কথা শুনি লাজতে কিছু ক’ব নোৱাৰিলোঁ। তেওঁ যেন সম্রাজ্ঞী, আৰু মই কেবল এবিধ খেলনি।
“নাঙঠ হৈ বহি থাকি যদি কোনো আহি দেখে , তই কি কৰিবি?” তেওঁ চকুত দুষ্ট হাঁহি মিহলাই ক’লে। ” মই ঠিক যেন এটা দাস এগৰাকী ৰাণীৰ সন্মুখত বিচাৰ পোৱাৰ অপেক্ষাত!”
তেওঁ হঠাৎ মোৰ কপালত আলফুলকৈ আঙুলি ঠেলি দিলে আৰু ক’লে, “মই ৰাণী, তই দাস—সেয়ে বুজি থ’বি!”
তেওঁৰ কথাবোৰ শুনি মই লাজতে চকু নমালোঁ, কিন্তু ভিতৰে ভিতৰে এক অদ্ভুত আনন্দ অনুভৱ কৰিলোঁ…